Düz mantık düşüncelerim

Aile

Öğlen olmuştu hedeflediğimiz aile lokantasına geldiğimizde.
Küçük bir lokanta işhanı içinde, küçük 4 masalık bir dükkân. Karı koca çalışıyorlarmış birlikte. İki küçük çocukları var biri kız diğeri oğlan ve okula gidiyorlarmış.
Tesadüf eseri keşfettik burasını önünden gelip geçerken. İşhanı girişinde küçük, ayaklı bir ilan panosu vardı, "kuru-pilav-cacık 6.00 lira" yazısı dikkatimi çekmişti ilk gördüğümde ve içeriye girmiştik yine birlikte.
Başka yemekleri ve köfte çeşitleri de var.

Uzak diyarlardan gelip yerleşmiş buraya uzun seneler önce ve buradan bir kızla evlenmiş. Memnunmuş hayatından, hanımından da. El birliğiyle çorbayı kaynatıp gidiyorlarmış işte. Yemek yapmayı hanımından öğrenmiş zamanla, önceleri bulaşıkları o yıkıyormuş ama yemekleri öğrendikçe bulaşıklar da ortak olmaya başlamış, terfi etmiş yani, kendi ifadesiyle. Hanımı da gülümseyerek dinliyordu anlattıklarını bize.

“Hiç sıkılmaz bu anlatmaktan, işte böyle bazen içine katıştırır da güldürür. Alıştım artık ben de önceleri biraz utandım ama kendisine dediğimde utandığımı, neden utanıyorsun ki, ne var bunda Allah'ın bildiğini kulundan mı saklayayım yani. Sen rahat ol ustam” diyerek beni savuşturdu her seferinde. Komşular falan takılmaya başladılar bir süre sonra, hiç aldırış etmiyordu ama ben utanıp sıkılıyordum o zamanlar. Şimdi umurumda olmuyor ben de alıştım” dedi gülümseyerek.

“Bazı insanlar ne kadar şanslı oluyorlar yahu” diye geçiriyordum onların anlattıklarını dinlerken imreniyordum onlara. Yürüyüşlerimizde yemek molamızı burada vermeyi planlıyoruz genellikle. Bazen özel siparişlerimiz olup olmadığını da sormaya başladılar tanıdıkça ve biz de söylüyorduk olduğu zaman. Örneğin yoğurtlu ıspanak gibi.

Yemeğimizi yedik öğleyin ilaçlarını aldı delikanlı. Çocuklarda öğle paydosuna geldiler yemeğe. Hemen kendileri ne istedilerse doldurdular tabaklarına ve geçip bir masada yediler yemeklerini ve tabaklarını bulaşıkların içine bırakarak “Hayırlı işler” deyip tekrar çıktılar dışarıya, okullarına gitmek üzere. Biz de arkalarından çıktık “Hayırlı işler” diyerek. Yürüyüşümüze devam ettik molalarla.

Ortalama hedefimiz bir kilometre kadar gidiş planlıyordum, ilk zamanlarda mümkün değildi ama zamanla bir buçuk kilometreye kadar çıkmalıydık bana göre. Kasların açılması gerekiyordu. Kaslar açıldıkça enerji isteyecekler ve enerji istedikçe kalp çalışacak daha fazla kan pompalamak için. Daha fazla kan pompalanması demek beyne daha fazla oksijen gitmesi demek. Daha fazla oksijen gitmesi demek de beyin hücrelerinin daha az ölmesi demekti benim düz mantığıma göre.

İkindi üzeri geriye dönerken yiyecek bir şeyler alıp evin yakınındaki marketten eve geliyoruz her gün. Bazen Migros’tan alışveriş yapıyoruz. Biraz uzak ama olsun aradığımız hemen hemen her şeyi bulmak mümkün oluyor.

Hep aklım bilgisayarda takılı kaldı. Önünden geçtiğimiz günde iki kez vitrine bakarak geçiyorum sürekli istemesem de gözlerim kayıyor. Bazen içeriye girip fiyatlara bakıyorum. Fiyatlar şimdilik bana göre oldukça pahalı ve benim bütçemi allak bullak eder cesaret edemiyorum taksitli de olsa almaya.

Önümüzdeki günlerin neler getireceği belli değil, daha kötü koşullar oluşabilir her ihtimale hazırlıklı olmalıyım kendimce. Ama çocukların sevdiği bir oyuncağı istediği kadar çok istiyorum bir bilgisayar alıp internete bağlanabilmeyi. İnternet'e bağlanmayı Vınn ile düşünüyordum ilk zamanlar için daha ucuza gelirdi bana, minimum miktardaki paketlerden birinden yükleyip idareli kullanırdım ve üç ay sürede idare ederdim. Maksimum da üç ay süresi var her yüklemenin. Öğrenmiştim öncelerinde. Ne kadar çok istesem de bir süre daha beklemek zorundayım maalesef. Başka çarem yok. Kendimi mağarada elektriksiz susuz bir yerdeymiş gibi hissediyordum bazen. Çok ihtiyacım olursa internet kahvelere gidip 1 liralık sürede işimi halledip çıkıyordum…  

            

 40/

                                                                                                       Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller