Korktuğum başıma geldi

               

Kahvelerimiz

           Kahvaltı boyunca izlemelerimden edindiğim bilgi beni korkutmaya yetmişti. Geldik mi zurnanın zırt dediği yere diye geçti içimden, ilaçlarını almayı bırakmış anlaşılan. Henüz sormaya cesaretim yok ama kahvaltı bittikten sonra oturup hem kahve içer hem de konuşurduk nasılsa.

                Suratına kızgınlık ifadesi tam olarak oturmuş, bakışları sabitleşmişti sanki. Gergin bir hali vardı ama sakin görünmeye çalışıyor gibi de bir çabası yoktu. En büyük korkum ilaçları bırakmış olmasıydı, aklımda dolanıp duruyordu durmadan. Kahvaltıdan sonra anlayabilirdim durumu, ilaçlarını alıp almamasından.

Durumu Nasıl Acaba?

"Kapı deliği"

Kapıyı Açtırabildim

                Neyse ki mahallenin yakınında bir kahve vardı, genellikle sabaha kadar açık olurdu yaz günlerinden biliyordum ama tereddütle gittim. Açıkmış yine, çay söyledim kendime ve kara kara düşünmeye başladım diğer oturanlar gibi.

                Sabaha çok vardı, nasıl geçerdi bu zaman. Hiç olmazsa gün ağarıncaya kadar. Haydi, benim sıkıntım belli, şu oturanlara ne demeli? Merak da etmedim sayılmaz hani. İnsan neden kahvede sabahlar ki? Kendi dert ve tasalarıma dönerek onlara dikkat etmekten vaz geçtim.

Kahvede Sabah Ettim

               

"Kahvede sabahladım"

             Gece vakti geldim eve meraklar ve korkular içinde. Kötü bir şeyler olacağı korkusunu atamıyordum üzerimden uzun bir süredir. Belki de bu nedenle, yaşamımdaki en küçük değişiklik, olan bir olay, aldığım bir haber her şeyi alt üst etmeye yetip de artıyordu.

                Anahtarımla açtım bina giriş kapısını, sakin adımlarla ve içimdeki korkuyu bastırmaya çalışarak çıktım birinci kata kadar. Derin bir nefes alıp anahtarımı kapıya sokup çevirdim ama olmadı, açılmadı kapı. Birkaç deneme daha yaptım olmadı.

                Al işte korkumu bastırmakta zorlanmaya başladım. Kapının arkasında anahtar sokuluydu, emniyet sürgüsünü de sürgülemiştir kesinlikle.

Hava Ayaz mı Ayaz

Depresyon

Hava
ayaz mı ayaz
dışarıda,

Neden Ayrıldım?

"Altyapı"

Şantiyeden neden ayrıldım?

                Her gün telefon ederek üç ay mı, dört ay mı çalışmaya devam ettim ama bir türlü huzur bulamadım kendimde, tam huzur bulacağım duygusuna kapıldım mı bir suçluluk bastırıyor beni yalnız bırakmaktan dolayı. Yalnız, yaşlı ve üstelik Parkinson rahatsızlığı olan bir adamdı sonuçta.

                Para kazanmak işime geliyordu ama alamıyordum maaşımı. Daha cebimden harcıyordum ve umudum zayıflıyordu gitgide. Ne ben paradan bahsediyorum ne de firmanın aklına geliyordu.

Şantiye hakkında düşündüklerim

             

"Şantiyede durum"

               Şantiyeye gelişimle hem seviniyor hem de yalnız bıraktığım İçin üzülüyorum. Bir Süre Sonra Kendimi frenleyerek Şantiyeye bakmak, dolaşmak İçin kalktım yerimden teşekkür ederek.
                İş sahası oldukça genişti, şantiyede denetim yeterli değil ancak yapılamaz da değildi bana göre. Madem güvenlik, yani iş güvenliği için gelmiştim durumu iyi değerlendirmem gerekliydi. Yöneticilerden birisi geldi öğleye doğru. Çalışanlar da yavaş yavaş toparlanmaya başladılar yemekhanede.
                İşveren ile kısa bir görüşmemiz oldu. Deneme süresi düşünmüştü o an. Benim için çok da önemli bir durum değildi, kafam dağılsın dertlerimden diye düşünüyordum tam da bana göre bir işti sanki oldukça yoğun bir tempo ve yapılması gereken çok iş vardı.

Tuzu Kurusun!

"Kuru Kütük"

Yoğruldum,

Ateş ve suyla,

Bozulmayayım diye

Biraz da tuzla.