Hoş Geldin 2018

          2018, tüm Dünya'ya ve Türkiye'ye; barış, dostluk, sevgi ve  umut dolu yarınlar getirsin. 

              Herkesin yeni yılı kutlu ve umutlu olsun.

Devam edecek... Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller

Bu Hal Ne Haldir?

Bir varmış, bir yokmuş diyordum;

Çocuğa masal okuyordum.

Seni yanımda sanıyordum

İşyerini Buldum

"Şantiye"

İşyeri Şantiyesini Buldum

                Zaman geçti işte, hiç geçmediğini görmedim ki, bazen oyarak bazen koyarak bazen de boyayarak geçiyor işte bir şekilde.  Araba hareket etti. Arabanın gürültülü motor sesi benim midemden geliyor gibiydi. Öyle gürlüyordu ki haykırıyordu sanki benim yerime. Şahlandı bir ara iniş aşağıya sallandığında, hemen varıvaracakmışım gibi hissettim, kendimi rahatlatma görevim vardı en ön saflarda.

Dedem Nereye Gidecek?

"Bursa Otogar"

Acizlik içinde Bekleyişim

                Bursa’ya vardığımda sabah karanlığıydı, hava çok soğuktu ve ortalık su deryasıydı. Bir kahve bakındım etrafımda var mı diye ama göremeyince devam ettim gideceğim yere ulaşmak için bir araba bakmaya başladım. Garajda gideceğim yere giden arabalar birkaç saat sonra gelecekti öğrendiğime göre. Beklemek kalıyordu geriye ve bekledim soğukta titreyerek ayakta. Isınmak için hareket ediyor, ellerimi birbirine sürtüyordum.

Nereye kadar?

"Eski ayakkabı"

Çıkmaz sokak

Öyle bir çıkmaza soktum ki

 kendi kendimi;

Feryadımı Duyan Yok!

Feryat

Sözün Kısası

Gözler kör,
Vicdanlar zindan;
Gönüller çöl olmalı,
Yanan yürekleri görmemek için.

Dedem Yeniden Çalışmaya Başlıyor

"Gidiş"

İşe Gidiş

                Üç gün içinde hazırlıklarını yapmış her şeyi hazırdır ama bir türlü içindeki sıkıntıları söküp atamamaktadır.
         İşe gidişi babasını üzmüş ama babası belli etmemeye çalışmış.  Hazırladığı ne ki zaten, birkaç giyecek ve iç çamaşırıdır. Her zaman valizi hazırdır oldum olası.
           Ömrünün çoğu dışarılarda aileden ayrı geçtiği için çocukluğundan beri, bu gidişler kendisi için yadırgatıcı değildir aslına bakılırsa ancak geride bıraktığı babası için oldukça yadırgatıcı ve üzücü olmuş, her ikisi de bunun farkında olarak katlanmayı düşündükleri için birbirine bu konuda bir şey söylememeyi seçerler.

                Son gün gündüz birlikte çıkarlar yine dolaşmaya. Dört beş aydır sürekli dolaştıkları yerler kendisi için sanki yabancı gelmeye başlamış ve ayakları adım atmakta zorlanmaktadır dedemin. Sürekli babasını gözleyen dedem onun ruh halini ve düşünce durumunu kestirmeye, anlamaya çalıştığı için tüm dikkati onun üzerindedir.

İş Başvurusu ve Görüşme

               

Ankara

              Başvurusunun birinden telefon gelir bir akşam üzeri. Sevinmeli mi yoksa üzülmeli mi bilemez ama iş görüşmesine gitmeye karar verir Ankara’ya. Gece yolculuğu yapar, sabah iner inmez Ankara’ya, doğru görüşmeye gider uyku sersemi haliyle. Geç kalınan her bir dakika kendisi için bitkinlik demek olduğunu düşünür.

                Görüşme olumlu geçer ve Bursa’da bir işe yöneticilik yapması istenmektedir. İçinde bir burukluk oluşur ama kimseye belli etmez, çıkar iş görüşmesinden. Tek aklında olan babasıdır aslında.

Dedemin İşe Hazırlığı

               

"Yolculuk var"

             Dedem bu fırın olayını yaşadıklarından sonra uzun bir süre daha -iki, üç ay kadar- birlikte yaşarlar. Bu süre içinde yürüyüşlerine daha fazla önem verirler ve doktor kontrollerine de her ay düzenli giderler. Büyük-büyük babamın durumunda hızlı bir düzelme görülür, gözle fark edilecek kadar iyileşmiştir.

                Suratındaki ve gözlerindeki matlık kaybolmuş eski alışık olunan suratı ve hali yerine gelmiştir. İlaçlarını düzenli kullanması, yürüyüşlerini düzenli yapması onun iyileşmesine büyük katkıda bulunmuştur. Dedemin -büyük babamın-  anlattığına göre: yürüyüş en önemli etken olmuş, ha bir de beslenmesi önemliymiş. Beslenmesinde özellikle kuru bakliyat ve sebzeye ağırlık vermişler. Dışarıdan yemeyi mümkün olduğunca azaltıp yemeklerini evde dedem kendisi yapmış.

Karşıdan Gelen Adamın Anlattığı

             

"Nasılsın Delikanlı?"

         Aradan üç beş gün geçmişti, yine her zaman olduğu gibi sabahleyin balkonda, ısıtmaya çalışan güneş altında kahvaltı yaptıktan sonra kahve keyfi yapıyorduk birlikte. Ortalığın iyice sakinleşmesi dikkat çekiyor, sokaktan geçen her canlı göze hoş görünüyor ve yalnızlık duygusundan arındırıyordu.

            Sezonun bitişiyle turistlerin dönmesi ortalığı sakinleştirmiş bambaşka bir kent olmuştu buralar. Bazı ağaçlar yalancı baharın etkisiyle çiçekler açmaya başlamış gelecek soğuklardan bi haberdiler, çiçeklerin etrafında dolaşan arılar ve kuşlar arkadaşlık ediyordu bize.

            Karşı sokaktan bize doğru dikkatle bakarak ilerleyen bir adam gözüme takıldı kahvemi yudumlarken. 
         Babamın yönü sokağa doğru benim yönümse yan duruyordu sokağa. Dikkat etmeye başladım altmışlı yaşlardaki adama. Adam kendinden emin ilerliyordu sokağın kesişimine doğru. Bizim önümüzdeki sokağa bağlanıyordu sokak.

Başarabilecek mi?

   

"Eve geri dönebilecek mi?"

        Fırına gideli epeyce zaman geçti ne gelen var ne giden; hala gelmemesi içimdeki var olan sıkıntıyı tamamen artırdı. Yemek neredeyse hazırdı. Hazır değilse bile beş on dakikaya kalmaz pişerdi. Güneşin batmasına epeyce zaman vardı daha. Sabır göstermeliydim, tez canlı davranmanın anlamı yoktu. Kendimi frenleyerek, zamanımı balkonda çevre sokakların giriş çıkışlarına bakarak, merakımı gidermeye çalışarak geçiriyordum.

                Uzun biz zaman geçti sanki, saate baktığımda yarım saat kadar geçmiş olduğunu gördüm. Kesin bir yerlerde takıldı kaldı diye düşünmeye başladım. Sormaya da çekindi anlaşılan, ya da halüsinasyona girdi, ne yaptığını, yapacağını bilemiyor durumda olacağını aklımdan geçirmeye başladım. Son kararım beklemekti gelinceye veya telefon alıncaya kadar.

                Gitmeye, aramaya kalksam nereye gidecektim zaten, gittiği yeri bilemediği için başını alıp gitmiş olabilir herhangi bir yere veya başka bir mahalleye. Sabrımın sınırlarını zorlayarak beklemek en iyisiydi onun için de. Hemen ilk seferde ve daha epeyce zaman varken akşam karanlığına hemen aramaya çıkmak güvenini zedelerdi. Yapmamalıydım bunu.

Tek Başına İlk Kez Fırına Gitti

Ekmek

İlk Kez, Fırına Ekmek Almaya Gitti

                Günler birbirinin aynısı olduğundan hiç geçmiyor gibiydi sanki, aynı yerimizde sayıyorduk.
        Ancak günlerin geçtiğini babamın kısmen de olsa iyileşmelerinden fark edebiliyordum.          Gözlerindeki canlılık belirtileri, sigarayı bırakmış olduğunun rahatlığı ve dinlenme mesafesinin biraz daha olsa uzaması benim için çok büyük değişikliklerdi ve zamanın geçtiğini gösteren belirtilerdi.

Üzerimdeki Gerginlik

Gerginim

              Eve gelişimizle bütün yükümü ve yorgunluğumu attım sanki. Duygularımı tariflemekte zorlanıyordum, gelgitler yaşadığım kesindi, bütün yaşanılanlardan sonra.
              Kendi kışımızı mı düşünmeliydim yoksa yılın kışını mı düşünmeliydim kararsız kaldım bir süre. 
                Her bir değişiklik, iklimsel değişiklik de dahil beni etkiliyordu ve ben tamamen çöküyordum bazen. 
       Böyle durumlarda yapmam gereken en doğru şeyin derin nefesler alıp vermek ve mümkünse dışarıya çıkıp biraz yürümek veya koşturmak olurdu. 

Merhaba Yeni Hayat

"Merhaba Yeni Hayat"

İçinde

Git’lerin savaşıyorsa

Ele Güne Karşı

Işıklar

İşte,

Yanmaya başladı yine,

Evlerin ışıkları;

Ben de yaktım ele güne karşı,

Bir Lütufsa Üstündeki Kıyafet

"Ulu çınar"

Lütuf

Bir lütufsa üstündeki kıyafet,

Gidince Burnu Dikine

Kefen Faturası

Söz geçmez oluyor bazen

Gönül’e,

Gidiyor burnu dikine;

Kime Ne?

Anlaşıldı,

Yok tadın tuzun,

Ben Nedeyim?

Niyet ve Kısmet

Niyetleniyorum;

Elem,

Keder

Yok diyorum,

Elde Kalan

Tanışmış mıydık?

Tanışık mıydık önceden?

Tanımış mıydık birbirimizi sahiden?

Kim bilir?

Adın Ne?

“Adın?”

Dedim,

“Sana ne?” dedi;

Her Zaman Hep Yek

Hep Yek

Nereye kadar böyle,

İki Yürek Aynı Bedende

İki Yürekli

İki yüzlüyüm

Ben,

İtiraf ediyorum

Üre Zehirlenmesi

Kısa kes

Şamatacı,

Kıç'ın kıymete bindiği zamanlar

Evrim

Alışmadık Götte Don Durmaz!

               Altmışına merdiven dayayınca anladım ki: Ben bugüne kadar duygularımla hareket etmişim, kalbim ve vicdanımın rehberliğinde; elde avuçta tasa, kaygıdan başka bir şey yok.

Bizim Sanatçımız Niye Yok?

"8. çocuk"

Çocuğun Gayreti