Kafa Değişmeli

"Baba-Çocuk"

Değişen Duygularım

                Her şeyi, bugüne kadar düşündüğüm bütün konuları sil baştan yapıp tekrar gözden geçirmeliyim farklı bir gözle. 

              Yapmam gereken en doğru şey olacak bu düşünce şekli. 

               Kendime de iyilik yapmış olacağım böylece, daha iyi anlayarak, bahanelerden kurtulacağım; kendi bakış açımla değil de görünen duruma göre değerlendirmeler yapıp bir yol çizmeliyim ikimiz için de.

                Birlikte yaşamanın daha kolay bir yolu olmalı mutlaka ve ben henüz bilmiyorum, nasıl öğrenilecek onu da bilmiyorum. 

                   Her şeyi atıp daha önceki keseme doldurduklarımı, yükümü tamamen yöneltip yola öyle devam etmeliyim. Aksi halde bu yük bana çok ağır gelecek, ona da çok ağır gelecek olmalı ki arada isyan bayrağı çektiğini hissediyorum, bana çaktırmasa da hissediliyor durumu gözlerinden, suratından.

                Ben onun yaşamını kolaylaştırmalıyım o da benimkini kolaylaştıracak zaten. Duygularımı anlamaya çalışıyorum sürekli, başka bir şey de dolanmıyor aklımın hiçbir köşesinde. Bir an yana çevirdim başımı, uyuyor olduğunu gördüm. Bu kadar kısa sürede uyumasını yorgunluğuna yorumladım, çok çabalamış olmalı peronu buluncaya kadar.

                Bir süre baktım öylesine, bir çocuk düşündüm kendimce; kimsesiz, kaybolmuş ve gidebilecek hiçbir yer kimsesi olmayan. Belki de şanslıydı kim bilir kendisine sormalı bir fırsat bulunduğunda. Belki de benzetmeler kendim içindir, onun öyle bir düşüncesi yoktur veya hiç olmamıştır belki de. Çok sıkışsa çocuklarının yanına atar kapağı, birinde sıkıldı bir diğerine gider. Ya ben nereye gidecektim? Kendi değerlendirmelerimi yamamamam gerekiyor galiba.

                Gerçekten bu kadar zor mu durumlar? Belki de ben çok abartıyorumdur, olamaz mı yani; rahatsızlanmış olamaz mıyım bu kadar olandan sonra? Dünya tersine dönmeye başladı, yabancı bir dünyada ve hiçbir kişiyi tanımıyorum kendim de dahil. Yapacak, yapmayı planlayacak geleceğe dair kaygılardan başka hiçbir şeyim yok! Olumlu hiçbir şey yok elimde ve düşüncelerimde. Kafam keçe gibi, elimle dokunduğumda bile uyuşukluk hissediliyor.

                Şimdilik en iyisi biraz dalmaya çalışmak galiba, yol daha erken biter böylece. Dalma durumunu becerebilmek için koltuğumu biraz arkaya yaslayıp bıraktım kendimi. Bütün vücudum şok yaşıyor haldeyim, vücudumdaki bütün organlar el birliği etmiş bana isyan ediyorlar, fırlamaya çalışıyorlar bedenden dışarıya. Ben de belki lazım olurlar düşüncesiyle tutuyorum zorla içimde onları.

75/

Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller