Manisa’ya Yolculuk

               

"Boş otogar"

Birkaç dakikalık bir duraklamadan sonra yola çıktık tekrar, yeni binenler koltuklara yerleşmeye çalışıyorlar telaş içinde.  Birden doldu arabanın içi. İzmir çıkışında rampaya doğru tırmanmaya başladı otobüs bağırarak. Açılın ben geliyorum diyordu adeta. Kaptan da yaşı başı yerinde görünüyor.

                Delikanlı etrafı dikkatli gözlerle süzüyor arada diğer taraflara da bakıyor. Aklından geçenler olmalı, gülümseme mimikleri devreye girmeye başlıyor bazen. Yolculuk esnasında zaman zaman güneş tam karşımızdan vuruyor, her ne kadar etkisiz olsa da gözümü almaya yetiyordu; oldukça rahatsızlık hissetmeye başladım biraz da uykusuzluğun etkisinden olmalı diye düşünüp başımı koydum koltuğa, uyumaya çalışmak için.

                Uyuyamayacağımı bilmeme rağmen hafif de olsa dalmam ve kendimden geçmem rahatlatıyordu beni ama başımı kaldırmaya çalıştığımda ve gözlerimi açmaya çalıştığımda kalbim hızla atıyordu. Arada bir oldukça fazla hızlanması tedirginliğimi artırıyordu kalp krizi mi geçireceğim diye.

                Kendimden geçmiş olmalıyım bir süre, Manisa’ya girdik yolculardan inmek isteyenler vardı, muavin de inilebilecek sabit durak isimlerini bağırarak anons etmeye başladı. Artık uyumaya çalışmanın bir anlamı kalmamıştı benim için.

                Yanımıza aldığım dosyayı kontrol ettim, hafifçe yerimde dikleştim ve çevreyi izlemeye başladım ama kafamın içi karmakarışıktı aslında. Mesele kontrolle bitecek şey değildi, üstüne üstlük ne çıkacaktı karşımıza bilemiyordum.

                Anlaşılan duruma göre bundan sonraki yaşamımızda bağımlıydık buraya ve sık sık yolumuz düşecekti. Hastane bölge hastanesi olması nedeniyle de oldukça iyiydi, doktorların uzmanlıkları oldukça iyiydi bize göre. Çok hasta yakınıyla ve hastayla konuşmalarımda da durumu anlıyordum.

                Oto gar yer değiştirmiş, yeni oto gar şehir dışına doğru epeyce uzaktaymış, bilemediğim için yine eski garajda indik. Bildiğimiz durağa doğru yürüdük biraz ve karşıya geçip beklemeye başladık gideceğimiz hastanenin yanından geçen numaralı halk otobüsü veya belediye otobüsünü.

                Kısa bir süre bekledikten sonra geldi belediye otobüsü ama oldukça kalabalıktı, öğle mesaisi bitmek üzereydi. Kendimi sakinleştirmeye çalıştım, bir saat zamanımız var ve en geç yarım saatte ulaşırdık varacağımız yere. Yer veren oldu ihtiyar delikanlıyı oturttum ve ben de başında dikilerek yolculuğumuza devam ettim. Tam da hastanenin önünden geçiyordu, durak anons edilince zile bastım. Hastaneye geldik, beklemek için cadde üzerinde bir kafeteryaya oturup çay söyledik.

64/

Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller