Sevindiren Yolculuk

Yolculuk

Uyumak Mucizeydi

Arabaya bindik çıktık yola. Delikanlı seviniyor gibiydi, etrafına daha dikkatli bakarak ilerliyorduk. Haklıydı o da uzun bir zaman bir ay gibi süre ve değişik bir yolculuktu bildiklerinden değildi. Farklı yerler ve farklı şeyler görecek, bir de merakı var doktorlar ne diyecek diye. “Ah bir iyileşsem biraz, belim düzelse” diye sayıkladığı zamanlar olmuştu arada. Bel ağrısından şikayetçiydi en fazla. Ellerinin titremesinden çok şikâyeti yoktu, bir şekilde çözüyordu ellerinin sorun olduğu şeyleri ama biraz yürüyünce tutturan bel ağrısına bir şey yapamıyordu oturup dinlenmekten başka.   

Daha önceki gidişlerimizi hatırlamıyor, yokladım arada. İlk kez gidiyormuş gibi merakı da sevinmesi de o nedenle demek ki. Doktorları hatırlıyor sadece. “İlaçlarımı keser belki de” diye düşündüğü olmuştu birkaç gün önce. En azından birkaçını keser diye beklentisi nereden veya neden kaynaklandı bilmiyorum ama biraz aklının ermesi ve yürüyebilmesinden kaynaklanıyor anladığım kadarıyla çünkü ilk günlerine göre mucize sayılabilecek gelişme vardı durumunda.

Bu durumu beni de umutlandırıyordu tabii ki ama nereye kadar devam edecek belli olmadığı için ne sevinebiliyor ne de üzülebiliyordum ne yapacağımı bilmiyorum aslına bakılırsa ama kötünün iyisiydi benim içinde. Biraz daha iyileşirse çalışmaya başlayabilirim hiç olmazsa da ev ve araba alacak biraz para biriktirirdim. Belki de evlenebilirim de neden olmasın. Düşündüklerime her ne kadar inanmasam da rahatlatmasından dolayı inanıyor gibi yaparak kendimi kandırmaya uğraşıyorum sürekli. Neden olmasın? İşte gelinen nokta, hızlı ilerliyor iyileşme belirtileri diye de destekliyordum düşündüklerimi.

Yarım saat kadar yol alınca, arabanın içinin de sıcak olması mayıştırdı beni uykusuzluğumun da etkisiyle ve uyumaya çalıştım, çok istiyordum uyuyabilmeyi arabada. Bir mucizeydi uyumak benim için çünkü ömrüm boyunca oldum olası uyuyamadım yolculuklarda. Belki de ilki başarabilirdim.

Hafifçe dalmışım ama ilaç alması aklıma gelince gözlerim açıldılar birden ve arabanın saatine baktım, daha ilaç saati değildi, İzmir’e de vardı yarım saati geçkin bir süre. Başımı yasladım koltuğa tekrar ve gözlerimi yumdum, uyuyormuş gibi yaparak. Tek işim kendimi kandırmaya çalışmak; başka işim yok artık(!)

61/
Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller