Öğrendik

"Yolcu kalmasın"

Gidiş ve Dönüşlerimiz

                İlk gidiş dönüşlerimiz düşünüldüğünde çok daha kolay oluyor artık yolculuklarımız. Hiç olmazsa nerede inip kaç numaraya bineceğimizi öğrenmiş olduk hastaneye gidiş için Manisa’da. İlk zamanlarımız çok daha zordu Manisa’da hastaneye gidişimiz. Kış erken bastırır Manisa’ya Spil dağının etkisinden dolayı. Çıplak kayalardan oluşan dağlar Manisa'nın tepesine çökmüş bekler öyle, kış geldi mi bütün soğuklarını salar üzerine şehrin, yaz gelince de bütün yakıp kavuran sıcaklarını boşaltıverir yine üzerine ya dondurur ya da yakar, ortası yoktur kararının.

                Birkaç kez çok zorlandık Manisa’da hastaneye giderken. Şehir içinde bir yerlerde ineceksiniz dedi muavin ve indik dediği yerde, beş yüz metre kadar yürüyüp şehir içi otobüsleri bekledik hastanenin yanından geçen ve hastanede indik. Öğle tatili olmuştu bekledik bir saat kadar mesainin başlamasını.

                Mesai başladığında gün hemen bitecekmiş gibi bir telaş ve içimdeki sıkıntılarla sıra alıp kuyrukta bekledik iki saate yakın ve nihayet girebildik doktorların yanına. Hele ki doktorlar sıcak kanlı da birkaç dakika bile olsa rahatlıyordum onlarla konuşurken, Güler yüzleri çok şey anlatıyordu bana.

                “Araba kalkıyor yolcu kalmasın aşağıda” diye bağırdı muavin. Yıldırım çarpmışa döndüm duyduğum anda, arabaya baktım hemen ve “haydi, haydi kalkalım, araba kalkıyor” dedim ama telaşlı değildi benim gibi, gayet rahat bir şekilde kalktı ve yürüdü, ben önden hızlıca gidip ne olur ne olmaz arabayı kaçırmayalım diye beklemeye başladım gelişini arabanın dibinde.

                Bana şaşırıyordur mutlaka o haliyle, ne kadar tuhafım kim bilir başkalarına göre, bellidir mutlaka. Umurumda değil artık hiçbir şey, kimsenin ne düşündüğü veya ne dediği, diyeceği hiç mi hiç umurumda değil; benim yeterince uğraşacak derdim tasam var zaten bir de başkalarını hesaba koyacak olursam vay halime, kanatlanıp uçarım her halde. Kılık kıyafetime de çok iyi baktığım söylenemez, ne bulursam giyiyorum işte arada bir çamaşır makinasına atıp kurutuyor ve sırayla bitinceye kadar giyip çıkarıyorum, devam edip gidiyor döngüyle, her şey kendi bildiğince ilerliyor ne git diyorum ne de kal demek geliyor içimden, seyrediyorum yalnızca uzaktan.

60/

Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller