"Ne halin Varsa Gör!"

pismanlik-hissi

“Ne halin Varsa Gör!” Pişmanlığım

                Döndüm ama daha yanından ayrıldığım anda içim yanıp kavrulmaya başlamıştı çaresizlikten. Tek başına bırakmıştım yine, ne olacağını bilemeden. Her saniye tehlikeyle yüz yüze olabilirdi. Çevreye zarar verebilirdi. Yangın çıkarabilir, merdivenden yuvarlanabilirdi. Bu kadar kötü düşünceler içindeyken kaybolması hafif kalıyordu. Nasılsa polis bulurdu kaybolursa diye düşünüyordum.

                O anki gözleri gözlerimin önünden hiç gitmez oldu. Çaresiz ve gidecek bir yeri yoktu kendince bitkin ve son can havliyle çırpınışı vardı sanki. Çaresizlikten aciz düşmüş haliyle kızgındı ve kızgınlık, acizlik ifadesi gözlerinden okunuyordu.

                İlk gece kâbuslardan dolayı uyuyamadım doğru dürüst ve sabahleyin kalkar kalkmaz ilk işim, iş yerinde internetten evde bakım ve bu konuda yardım alabileceğim konuları araştırdım. Henüz kimsenin iş yerine gelmediği saatlerdi genellikle saat dokuza doğru gelirdi herkes.

                Araştırma yaptığım sırada geçmişte rapor alırken bir sosyal danışmanın verdiği telefon aklıma geliverdi hemen. Hatırladım birden o anki konuşmalarımızı ve hemen el çantamı karıştırdım can havliyle. Bulunduğumuz yörede daha önce yaşlı hastalara bakım konusunda çalışmış bir bayan için referans olmuştu bana “eğer ihtiyacınız olursa bir görüşün derim, işini düzgün yapan bir hanımefendidir kendisi.” Diyerek o bayanın telefon numarasını yazıp vermişti bana. Alıp koymuştum her ihtimale karşı diye çantama.

                Bulduğumda rahatlama hissettim. Sanki bir anda her şey çözülüvermişti. Telefon etmeye karar verdim önce ama daha erken olduğu için rahatsızlık verebileceğimi düşünerek vaz geçtim ve hafta sonu görüşmenin daha iyi olacağı konusunda kararımı verdim. Telefonla arama işini de hafta sonuna yakın; birkaç gün öncesinden yapacaktım.

               Bir türlü duygularımı frenleyemiyorum, yaptığım ve söylediğim cümleden utanç hissetmeye başladım. Bu şekilde bir ifade kullanmamalıydım.  Merakla geçmiş çocukluk yıllarımı düşünüp hatırlamaya çalıştım, acaba bana çocukken herhangi bir durumda benzer laf etmiş miydi?.. dalıp gittim bir süre ama aklıma gelen veya hatırlayabildiğim bir söz yoktu. Tokatları vardı ama söz yoktu…
            Suçluluk duygum durmadan kabararak büyümeye başladı. Bu durumdan kurtulmanın yolu ona kendimi affettirmek için gönlünü bir şekilde almaktı ama hafta sonuna kadar yolu yoktu bunun. Kendimi işe vermeliydim o zaman.

               

127/

Devam edecek... Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller