Babanız Polis karakolunda

"Şu anda Babanız Polis karakolunda"

Şu Anda Babanız Polis Karakolunda

                Çalıştığım firmanın bana tahsis etmiş olduğu binek araba sıfır alınmıştı. İşler oldukça yoğun geçiyordu benim için. Çevre illerde de olan işlerin yazışmaları ve işe başlangıç hazırlıkları devam ettiği için sık sık da çevre illere gidip geliyordum günü birlik.

                Aydın merkezde kalıyorum ama aklım hep babamdaydı. Çoğu zaman yolculuk ederken pürdikkat davranmaya çalışıyor ve elimden gelen özeni gösteriyordum. Özellikle sabah erken saatlerde trafik hemen hemen hiç olmuyor bu durumu da fırsat bilerek daha fazla gaza basma isteği doğuyordu içimde ama bir süre yol aldıktan sonra birden gazdan ayağımı çektiğimin farkına vardım birkaç kez.

                Bilinçaltım beni yönlendiriyordu sanki.  An aklıma düşen “enim ölmem önemli değil ama sonra kim bakacak?” oluyordu ve tüylerim diken diken oduğunu hissedince terlerin boşandığını hissediyordum. Bir kez yüz kırkın üzerinde hız yaparken ceza yemişim. Bildirisi geldiğinde şaşırdım aslına bakılırsa. Firma iş için acele etmemi iyi niyet olarak değerlendirerek bir defaya mahsus cezamı ödedi. Yüreğime su serpilmişti bu davranışlarından dolayı, daha fazla ısınmama yol açtı bu davranışları. Bu tür durumları daha önceki çalışmalarımdan bildiğim için beklediğim bir davranış değildi. Kişiler kendi hatasından kaynaklanan cezaları kendisi öderdi daima.

                Bir taraftan da ev aramaya başladım Aydın da. Babamı yanıma almam gerekliydi mutlaka.

               İkindin üzeri Denizli’den gelmiştim yenice. Masama geçerken bir telefon çaldı. Bilmediğim bir numaraydı. Açtım. “ben Altınkum polis karakolundan arıyorum, babanız burada şu an. Alabilir misiniz?” diyen sesi duyduğum anda diz bağlarım çözüldü birden koltuğa yığılmış buldum kendimi.

             “Tamam, teşekkür ederim, hemen aldıracağım.” Dedim ama elim ayağım birbirine dolaşmaya başladı. Telefonu doğru dürüst tutamıyordum elimde. Bir süre nefesler alıp verdim oturduğum yerde. Kafamı toparlayamıyordum, devreler tamamen karışmıştı. Hiçbir şey aklıma gelmiyor, ne yapmam gerektiğini kestiremiyordum. Çay ocağına bakan elemanın “abi çay taze” demesiyle irkilerek kendime geldim yüzüne baktım bir şey mi dedin? Anlamında. Ne dediğini duymamıştım ama elindeki çayı görünce anladım.

                “Abi bir şey mi oldu, yüzün bembeyaz?”

                “evet, evet ama… halledebilirim. Teşekkür ederim. Ağzımdan çıkan kelimeleri kulağım hiç duymuyordu sanki bir uğultu başladı gitgide artan bir uğultuydu bu.

                Çayımdan bir yudum alıp telefona sarıldım hemen, titreyen ellerimi önemsemiyordum. Neden polis karakolunda olduğu hakkında bir fikrim yoktu ve sormayı da akıl edememiştim o anda. Hemen karşı komşumuz aklıma geldi. Başka kimse de aklıma gelmiyordu zaten. Aradım karşı komşumuzu.

                “komşu kusura bakma ya! Senden bir şey isteyeceğim, müsait misin?”

                “söyle komşu, ayıp ediyorsun, müsaitim elbette.” Demesiyle rahat bir nefes aldım “Babam Altınkum polis karakolundaymış, alıp eve bırakabilir misin? Ben de hemen yola çıkıp geleceğim çok teşekkür ederim.”

                “ne demek komşu, hemen çıkıyorum, geldiğimizde de haber veririm sana”

                “Çok teşekkür ederim, sağ ol komşum.”  Kapattım telefonu ama heyecanım bütün vücudumu sarmıştı. Hiçbir iş yapabilecek bir durumda değildim. Bir saat kadar zaman geçmesi gerekiyordu mesainin bitmesi için. Durumdan iş yerinin haberi olsun istemiyordum. Mesai bitişinden sonra basıp gidecektim Didim’e. Sabahleyin de erkenden dönecektim.

                               

123/

Devam edecek... Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller