İlk Kez, Fırına Ekmek Almaya Gitti

Günler birbirinin aynısı olduğundan hiç geçmiyor gibiydi sanki, aynı yerimizde sayıyorduk.
Ancak günlerin geçtiğini babamın kısmen de olsa iyileşmelerinden fark edebiliyordum. Gözlerindeki canlılık belirtileri, sigarayı bırakmış olduğunun rahatlığı ve dinlenme mesafesinin biraz daha olsa uzaması benim için çok büyük değişikliklerdi ve zamanın geçtiğini gösteren belirtilerdi.

Aşağı yukarı üç ayın içindeyiz buraya geleli ve çevreyi tanıması oldukça zaman alıyor. Elli veya yüz metre ileriye yalnız göndermeye korkuyorum. Gitse bile geriye dönüşü mümkün olmayabilirdi. Aslına bakılırsa bu zamana kadar da tedbir olarak ev adresini tamamen ezberlemiş durumdaydı, ancak ezberlemesine güvenemediğim için ayrıca bir kâğıda not olarak yazdım adres ve telefon numaramı, cebine yerleştirdim.

“Bir sıkıntın olursa bu yazıları göster ve yardım iste insanlardan, bana telefon ettir.” Diye hemen hemen her gün tekrar ettim. Her seferinde ilk kez duymuş gibi “Tamam” dedi bana. Bir de telefon hattı ve telefon aldım kendisine her ne kadar kullanmasını öğrenemediyse de bazı telefon numaralarını kayıtladım verdim kendisine.

İlk deneme günü gelip çattı. “Fırına gidip gelebilir misin baba?” dediğimde sevindi “tabii gidip gelebilirim, sen çocuk sandın beni her halde!” dedi gülümseyerek. İkindi üzeriydi ve ben yemek yapacaktım.

Ayakkabılarını giydi ve anahtarını alıp çıktı kapıdan. Balkona çıkarak arkasından takip ettim gözden kayboluncaya kadar. 200 metre kadar ilerimizdeydi fırın. Her gün akşam gelirken ekmek alır gelirdik birlikte. İçimde bir kuşku olmasına rağmen emin olmak gerekiyordu, denemek gerektiğine karar vermiştim. En kötüsü birisine sorar ve telefon ederlerdi bana gider getirirdim. Bu zaman içinde mahallede tanıyanlar da çoğalmıştı zaten.

95/

Devam edecek... Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller