Dedem Nereye Gidecek?

"Bursa Otogar"

Acizlik içinde Bekleyişim

                Bursa’ya vardığımda sabah karanlığıydı, hava çok soğuktu ve ortalık su deryasıydı. Bir kahve bakındım etrafımda var mı diye ama göremeyince devam ettim gideceğim yere ulaşmak için bir araba bakmaya başladım. Garajda gideceğim yere giden arabalar birkaç saat sonra gelecekti öğrendiğime göre. Beklemek kalıyordu geriye ve bekledim soğukta titreyerek ayakta. Isınmak için hareket ediyor, ellerimi birbirine sürtüyordum.

                Yakında bir ışık gördüm sabahın alaca karanlığında. Bir kibrit yakılsa bile uzaktan fark ediliyordu hemen aydınlığı. Koşturarak girdim kahveye. Kahveci sobayı yakmaya çalışırken ısındığımı fark ettim, rahatlamıştım. Çay geçti gözümün önünden buharlaşa buharlaşa, hele kokusu yok muydu o buram buram kokan kokusu, can getirdi vücuduma. İliklerime kadar donmuştum kısa sürede.

                Araba geldi ve ben hemen oturdum içine. Güneş de çıkmıştı ama hiçbir faydası olmuyordu. Sabırsızlıkla beklemeye başladım arabanın içinde. Aklıma babam geldikçe terler bastırıyordu beni. İlk anlarda ısınmak iyi geliyordu ama üzüntüm ve tedirginliğim arttıkça aklımdan geçen düşüncelerden dolayı, midem bulanmaya başladı.

                Telefon etsem açamıyordu telefonu ellerinin titremesi olsa da mesele ellerinin titremesi değildi, öğrenememişti telefonu kullanmasını. Arasam onu da tedirgin edecektim boş yere. Çaresizlikler içinde vaz geçtim arama düşüncemden. Nasılsa ne olsa da er geç duyardım, bir ulaşan olurdu bana bir şekilde; hiç kimse ulaşamasa emniyetten ulaşırlardı bir şekilde.

                Biliyordum, çaresizlik içindeyken en iyi çare çaresizliğin kabullenilmesi ve çaresizlikle birlikte yaşamayı kabullenmekti. Yine aynısını yapmak düşüyordu bana çaresizliğimi ve acizliğimi kabullenmeliydim ve acizliğimle birlikte yaşamalıydım. Nereye kadar? Ne zamana kadar? Hiçbir fikrim de yoktu.

               

103/

Devam edecek... Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller