Hatırlanan Anılar

"Anılar"

Hatırlanan Anılar, Başka Anıları Tetikliyor

                Evet, bu durumlarını bildiğim için daha dikkatli ve farklı yönlerden yaklaşmanın daha iyi olacağını düşündüm. Başka anılar da gelmeye başlamıştı aklıma zamanla. Her hatırladığım bir anı başka bir anıyı tetikliyor ve peşi sıra takılıyorlardı vagonlar gibi. Bazen en arkadaki vagonları ayırıp bırakıyordum taşımak zor gelmeye başladığı zamanlar.

                Ortak anılarımızın çoğunu hatırlıyordu ama bazılarını da hatırlamadığını görünce ilk anda tereddüte düştüm acaba ben mi yanlış hatırlıyorum diye ama ben doğru hatırladığımdan emindim. Ben de iz bırakmaları derin olduğu içindi belki de. Ondaki izleri demek ki benimkiler kadar değildiler.

                Olsun, bu da önemli bir adımdı benim için. Eğer benim anılar gibi onun anıları da birbirini tetikleyecek olursa bazı zamanları daha netleştirebilirdik ve beyin hücreleri daha fazla faaliyete geçerdiler bana göre. Kasların harekete geçmesiyle çok yol katettiğimizi görmüştüm şimdi de anılarla uğraşmam gerektiği üzerinde epeyce düşünmeliydim.

                Ama şimdi önceliğimiz koltuk işini nasıl çözecektik? Ben fikir yürütmeye başladım biraz da duygusal açıdan sıkıştırmaktı derdim kendisini. Acaba suçluluk hissedecek miydi merak ediyordum. Eğer hatırlarsa olanları, yaptığından pişmanlık duyacağını düşünüyordum. Hem de böylece halüsinasyondan tamamıyla çıkmış olur diye düşününce biraz üzgün, biraz da kızgın bir şekilde:

                “Ne olacak şimdi, bu koltuklar takım, bozulmaz da, bozulsa bile hemen fark edilir. Ya hepsini değiştireceğiz ya da başka bir çare düşüneceğiz. Hepsini değiştirsek büyük bir para, ben de yok o kadar ve deremetleyemem de. Deremetlesem bile aylarca, belki de yıllarca taksit ödemek zorunda kalacağım. Diğer koltukları da üç kuruşa satacağım…”

                Biraz kıvranır gibi bir tavır takındım bir süre kıvranarak telaşlı telaşlı. Kahveler de bitti bu arada. Ben ayakta dolaşırken telaşlı telaşlı, arada bir kahveden yudum alıyordum. Bu arada koltuğun kırıklarını da toplayıp bir kenara topladım ne kadar çivili çivisiz parça varsa. Kumaş yırtıklarını da topladım bir kenara. Ve süpürge tuttum etrafa.

                Arada gözlemliyordum ne yapacak diye merak ettiğim için. Bir an sırtım dönüktü kendisine: “Neye o kadar masraf edeceksin, bir tamirci çağır, aynısından yaptıralım; daha ucuza gelir.” Dediğini duydum. Önce inanamadım duyduklarıma. Ses tonu ve ifade biçimi çok netti. Eski iyi günlerindeki netlik ve canlılık vardı sanki.

                Dönüp baktım gözlerine, canlılık gelmişti eskisine göre. Suratı daha gevşek görünüyordu. Biraz da suçluluk ve pişmanlık vardı sanki ama üstüne gitmek istemedim. Amacım üzülmesi veya yaptığının hesabını sormak değildi. Rahatsızlığının nasıl önüne geçilebilirliği üzerinde en azından şu hafıza kaybı yaşamasını nasıl engelleyebilirdim? Kafa yorduğum durum buydu.

187/

Devam edecek... Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller