"Ev bulundu"

Eve Hemen Bakalım Abi

Telefon çalmaya başlayınca yerimden hopladım sanki açtım telefonu nefesimi tutarak kulağıma dayadım. “Abi, hemen gelmen gerekiyor. Adamla konuştum. Yarın erkenden İzmir’de olmam gerekiyor, bakacaksanız gece, gündüz bakarız bu gün.” dedi.

            Boğulacak gibi oldum bir an, hala nefesimi tutmaya devam ediyordum. Beynim gecikmeli işliyordu telefondaki sesi. Önce yanlış anlamış olabileceğimi düşündüm “ne dedi, ne dedi?”

"En acil olanı bir ev."

Aciliyetler

                Birkaç kez düşündüm yaşananları tekrar gözden geçirmek için ama bir türlü cesaret edemedim, keyfi kaçacak diye korktuğumdan. Gün bitecekti, ayrılacaktım yine. Yalnız kalacaktı. Bir türlü içim elvermiyordu ama kıvranıyordum durmadan. Çaresizdim, yalnızdım, parasız pulsuzdum, hatta başımı sokacak bir baraka bile bulamamıştım daha.

            Bir an önce ev bulmalıydım ve yarından tezi yoktu. Galiba gevşek tuttum bu zamana kadar. Kendi kendimi suçlamaktan alamıyordum kendimi.  Karar vermeliydim hemen bu gün, erken gidip mutlaka halletmeliydim ev işini. Sokak sokak dolaşıp aramalıyım kiralık ev. İçim içimi yiyip bitiriyordu adeta.

Yeniden Canlandı

"Altınkum-Didim"

Canlandı

                Bu iş umduğumdan da kolay olacak gibi görünüyordu ve hayalini kurmaya başlamıştım tamir edilen koltuğun yerine konuşunu. İçim rahatlayıverdi bir anda.

                Benim için asıl sıkıntı süreydi. Evden çıkmak için söz vermiştik ve kontrata da yazmıştık haziran ayında çıkmamız gerekiyordu o zamandan önce tamirlenip yerine konulması gerekiyordu koltuğun. Bu da bir bilemedin buçuk ay gibi bir süreydi.

                Telefonlarımızı yazıp birer de çay içtikten sonra ayrıldık atölyeden. Bu arada öğle vakti de yaklaşmaktaydı. Benim karnım guruldamaya başlamıştı. Biraz da sinir gerginliğimin etkisi vardı guruldamada.

Karar

"Tamirde karar kıldık"

Koltuk Tamirinde Karar Kıldık

                “Gerçekten iyi fikir bu, neden benim aklıma gelmedi sanki. Sen benden akıllısın aslında be delikanlı!” dedim biraz yüksek tonda ve sağ omuzuna hatırı sayılır iki el vurdum. Baya da silkelendi, kendine geldi biraz daha. Öncesinde biraz etkilendi dengesi bozulur gibi oldu ama arkasından gelen el vurmaya hazırlamıştı kendini kaya gibi sert duruyordu ve hiç etkilenmedi bu sefer. Gözlerindeki canlılık daha da arttı. Parlamayı görebildim.

Hatırlanan Anılar

"Anılar"

Hatırlanan Anılar, Başka Anıları Tetikliyor

                Evet, bu durumlarını bildiğim için daha dikkatli ve farklı yönlerden yaklaşmanın daha iyi olacağını düşündüm. Başka anılar da gelmeye başlamıştı aklıma zamanla. Her hatırladığım bir anı başka bir anıyı tetikliyor ve peşi sıra takılıyorlardı vagonlar gibi. Bazen en arkadaki vagonları ayırıp bırakıyordum taşımak zor gelmeye başladığı zamanlar.

Hayal Kırıklığı

"Bahçede uyumak keyifliydi"

Hayal Kırıklığına Uğramış Avcı

                Ben de bu olayı bildiğim için hak verdim kendisine, felaketi yaşamaktansa tedbiri önceden almak daha iyiydi kendine göre ve benim için de taa o zamanlardan kalan bir emniyet anlayışı oldu bu durum. Sanki hissediyor insan olabilecekler konusunu. Sürekli dikkat o yöne yoğunlaşıyor ve olabileceklerin en kötüsüne hazırlamaya çalışıyor insan kendini.

                Yoğurt bakracı boşalınca yere, kuru kuru yedik Pazar ekmeğini kardeşimle. Ekmeğimizi yedikten sonra aklıma geldi “ya görürse komşu yerdeki dökülmüş yoğurdu!” hemen kalkıp kovayla bolca su döktüm ve süpürdüm olduğu yeri. Hiçbir şey görünmeyesiye kadar. Yemedik ayrıydı ama hiç olmazsa komşu bari görmesin dökülen yoğurdu yoksa bin pişman olurdu iyilik düşündüğü için. Ama bu durumu babam hiç bilmedi, görmemişti çünkü temizlediğimi.

Puslu Bir Kış Günü

"Puslu bir kış günüydü"

Puslu Bir Kış Günü

             Kahvaltımızı bitirip masayı topladıktan sonra kahveyi geciktirmeden yapıp geldim masaya tekrar. Amacım biraz daha konuşmaktı kendisiyle. Halüsinasyondan çıkıp çıkmadığını tam olarak anlamak istiyordum ve olanlardan ne kadarını hatırlayıp hatırlamadığını da çok merak ediyordum.

          Bu günlere kadar yaşadığımız çoğu olayı tam olarak hatırlamasa da bölük pörçük hatırladıkları oluyordu çünkü. İlk zamanlarında aslında kızdıklarım ve sertçe üstüne gittiklerim olmuştu sanki vazgeçermişçesine. Bu durumdan bilinçlenerek kurtulabileceğini düşünmüştüm en cahil zamanlarımda.

           “En cahil zamanlarım” dedim çünkü bir konuda hiçbir şey bilmediğiniz zaman çok cahilce adımlar atıp başka bilgilenmelerin ışığında benzerlik ve bağlar kurarak olaya yaklaşıyorsunuz. Ben de aynısını yapıyordum.

İyi ki Geldin!

koltuk

Sen Aklıma Geldin

                Yavaşça yerinden doğruldu ve oturdu olduğu yere. Sanki yabancı bir yerdeymişçesine etrafına bakındı tekrar tekrar. Ben hiç bozuntuya vermemeye çalışıyordum fazla tedirginlik hissetmesin diye. Kırık koltuk kahvaltı masamızın yakınında duruyordu olduğu gibi.  Hiç dokunmamıştım gürültü olmasın, uyanmasın diye. Sabahleyin kahvaltıdan sonra hem temizler hem de ne yapacağıma karar veririm diye düşünmüştüm.

              Masaya geçip oturdum, demliği de yanı başıma alarak. Geldi, karşıma oturdu “günaydın” diyerek ama yabancı gibiydik sanki. Anlamaya çalışır bir hali vardı etrafını inceleyen bir bebek gibi davranışından anlaşılan kadarıyla.

                “Günaydın delikanlı” dedim ben de. Her ne kadar tedirginliğimi ve kafamın içinde dolaşan soruları saklamaya çalışsam da sanıyorum vücut dilinin söyledikleri vardı, bir de yayılan enerji. O da ben de anlayacaktık biraz sonra. Umarım soracağım sorulara doğru cevap verir.