Neden Ayrıldım?

"Altyapı"

Şantiyeden neden ayrıldım?

                Her gün telefon ederek üç ay mı, dört ay mı çalışmaya devam ettim ama bir türlü huzur bulamadım kendimde, tam huzur bulacağım duygusuna kapıldım mı bir suçluluk bastırıyor beni yalnız bırakmaktan dolayı. Yalnız, yaşlı ve üstelik Parkinson rahatsızlığı olan bir adamdı sonuçta.

                Para kazanmak işime geliyordu ama alamıyordum maaşımı. Daha cebimden harcıyordum ve umudum zayıflıyordu gitgide. Ne ben paradan bahsediyorum ne de firmanın aklına geliyordu.

                    Telefonla görüşmek bir ölümdü bizimkisiyle, kullanmasını bilemediği için saatlerce telefonu açmasını bekliyorum ve yanlış tuşa basmaktan dolayı telefon kapatılmış oluyor tekrar tekrar aramak zorunda kalıyorum.

                Genellikle ikindi zamanları arıyorum ki -uzun uğraşmamızdan dolayı- gün içinde görüşebilelim, akşamleyin ararsam ve görüşme imkânımız olmazsa tedirginlik yaşar diye de korkuyorum çünkü. Genellikle çalıştığım süre içinde hep aynı devam etti durum birkaç görüşme haricinde.

                Korkularımın biri de hareket etmemesi, bir diğeri kullanması gereken ve zamanında alması gereken ilaçlarını zamanında almaması veya hiç almaması. İlaçların alınmaması veya zamansız alınması durumunda trafik karışıyor beyninde ve yeterli hormonu alamayan beyin dalgalanıyordu, böyle durumlarda ne yapacağı kestirilemiyor genellikle hafıza kaybı yaşıyordu.
                Hareketsiz kalması, yürüyüşe devam etmemesi de kasların tembelleşmesini sağlıyor ve yine beyin tembelleşiyor, git gide köreliyordu. Bi çareydim her hâlükârda.
                Maaşlarımı alamamam bir süre sonra moralimi iyice bozmaya başladı. Huzursuzluk yaşamak istemiyordum hiçbir şekilde, tahammülüm yoktu ama huzursuzluk içimi dışımı kaplamaya başladı gitgide. Bir gün toplantıda “tamam, ben ayrılıyorum”  dedim ve doğru eve gidip valizi toplayıp akşam da bindim arabaya sabaha eve geldim.

106/

Devam edecek... Dedenin Torunu

Görsel: Google Görseller